Weg uit Cochabamba

De laatste twee weken stage lopen zijn werkelijk omgevlogen, en afgelopen weekend was het daarom al weer tijd om afscheid te nemen van Cochabamba en verder te gaan met reizen! Op onze laatste avond was de vader van Gunnar ook in CBB aangekomen, en met hem zijn we zondag vertrokken, op onze laatste gezamenlijke roadtrip, naar Uyuni, om vanuit hier het grootste zoutmeer ter wereld te bezoeken.

Tijdens de eerste dag van de tocht hebben we het zoutmeer bezocht. Deze enorme witte vlaktes zijn vooral erg geschikt om hele mooie en bijzondere foto´s te maken, wat we dan ook uiteraard gedaan hebben! De dag erna zijn we verder gegaan naar het zuiden, en hebben we verschillende meren (in meerdere kleuren, variërend van rood tot groen) met flamingo´s bewonderd. De laatste dag zijn we ´s ochtends heel vroeg op stap gegaan om geisers te bezoeken, een bad te nemen in thermale baden, en daarna was het tijd voor het afscheid bij de grens van Chili. En na zo lang met elkaar zijn opgetrokken, was dit toch raar, en een beetje emotioneel..

Maar veel tijd om erbij stil te staan had ik niet, want hierna was het dan tijd voor mij om alleen verder te gaan. Dit betekende eerst de 500 kilometer terugrijden naar Uyuni, en vanaf daar ben ik de volgende dag doorgereisd naar Potosí. Hier heb ik de mijnen bezocht, waar vroeger zoveel zilver is gewonnen, dat men zegt dat het voldoende was om een brug te bouwen van Potosí naar Spanje, en dan nog zou er zilver over zijn om over deze brug te vervoeren. Tegenwoordig wordt er vooral zink, tin en lood gewonnen door de mijnwerkers, en dit werk is ongelooflijk zwaar. Er wordt in shifts van 8 uur gewerkt zonder te eten tussendoor, vrijwel alles moet met de hand gedaan worden, en door de giftige gassen en mineralen in de mijn wordt de gemiddelde mijnwerker niet ouder dan 40 jaar. Het zien in wat voor omstandigheden deze mensen moeten werken is dan ook erg indrukwekkend; in de mijn is het heet, benauwd, en ik kreeg voor het eerst in mijn leven behoorlijk last van claustrofobie. Het praten met de werkers en ze een beetje kunnen helpen met coca bladeren (hierdoor voelen de mijnwerkers geen honger, dorst en slaap en kunnen ze het dus beter volhouden) en frisdrank (dit wordt erg gewaardeerd omdat er veel suikers in zitten, en ze hier weer wat energie van krijgen) maakten dit gevoel echter meer dan goed, en het bezoek was een onvergetelijke ervaring.

Mijn volgende stop is Sucre, waar ik morgen heenga. Daarna gaat mijn reis verder naar La Paz, vanuit waar ik de Jungle zal bezoeken. Tot de volgende keer, bedankt voor alle reacties!